آرامگاه دانیال نبی

آرامگاه دانیال نبی مربوط به دوران های تاریخی پس از اسلام بوده و در خیابان امام خمینی شهر شوش واقع شد. این اثر در تاریخ 24 شهریور 1310 با شماره 51 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. در مورد قبر منسوب به دانیال نبی روایت های گوناگونی نقل شد. یک روایت مسیحی نسطوری چنین می گوید که هنگام حمله تازیان به شوش، یک تابوت و مومیایی به تصرف آنان درآمد که برخی آن را متعلق به دانیال و برخی متعلق به داریوش شاه می دانستند و نهایتا مسلمانان آن را متعلق به دانیال در نظر گرفتند. در منابع عربی و اسلامی هم دو روایت وجود دارد. یک روایت این است که قبر دانیال ابتدا در شوشتر بوده و پس از جنگ شوشتر توسط مسلمانان به شوش منتقل شد. روایت دیگر این است که قبر از ابتدا در شوش بوده و پس از حمله مسلمانان به کنار رودخانه شاوور منتقل شده است.

در سال 1287 قمری، مقبره دانیال نبی در شهر شوش به دستور شیخ جعفر شوشتری و به دست استاد حسن معمار تجدید بنا و بازسازی شد. استاد جواد معمار فرزند استاد حسن در سال 1330 هجری قمری دو گلدسته بر آن ساخت. گنبد مقبره دانیال هم مشابه گنبد امامزاده عبدالله شوشتر و به شکل مخروطی (پلکانی) ساخته شده است. این آرامگاه دارای گنبدی اورچین و دو پوسته بوده که این گنبد که در دوره سلجوقی ساخته شده، در حدود 20 متر ارتفاع و حدود 5 متر قطر دارد که در آن از تقسیم نیروها به وسیله آهیانه استفاده شده تا عمر گنبد افزایش پیدا کند.

داخل بنا، در قسمت ضریح دیوارها آینه کاری شده و بقیه قسمت ها کاشی کاری شده اند. این آرامگاه دو حیاط دارد که در وسط حیاط اصلی حوض و در اطراف آن اتاق هایی برای استراحت زائران قرار داده شده است. سمت غربی آرامگاه پوشیده از کاشی کاری های ایرانی اسلامی بوده و در سمت شرقی آن دو مناره به ارتفاع حدود 10 متر در دو طرف قرار گرفته است. طبق چیزی که بر روی مناره ها حک شده، قدمت آنها به سال 1330 هجری قمری بر می گردد.